انتظار ظهور ماه پنهان

حضرت علی (ع) می‌فرماید: پیامبر خدا در دهه آخر رمضان، بستر خود را جمع می‌کردند و کمرشان را می‌بستند و شب بیست و سوم، خانواده خود را بیدار می‌کردند و در آن شب، به صورت خفتگان، آب می‌پاشید. فاطمه(س) نیز نمی‌گذاشتند کسی از اهل خانه در شب بیست و سوم بخوابد و خواب آنان را با کم خوردن درمان می‌کردند و از روز برای شب، آماده می‌شدند و می‌فرمودند: « محروم، کسی است که از خیر آن بی‌بهره بماند. »

همچنین آیت الله بهجت نیز در این خصوص می‌گوید: بسیارى از بزرگان شب‌هاى ماه رمضان را بیدار مى‌ماندند و نمى‌خوابیدند، هر چند نزد ما تقریبا واضح است که شب بیست و سوّم ماه رمضان، شب قدر است، ولى اوّل ماه باید قدرى دقّت شود که اوّل ماه دقیقا تشخیص داده شود.

در خصوص ارزش و یحتمل بودن شب قدر در شب بیست و سوم ماه رمضان روایت های زیاد دیگری نیز آمده است از جمله، از امام رضا (ع) روایت شده است: کسى که در ماه رمضان، امام حسین (ع) را زیارت مى کند، مواظب باشد که نزد قبر آن امام بودن را در شب جُهَنى از دست ندهد و آن، شب بیست و سوم است؛ شبى که امید است شب قدر باشد.

امام جواد (ع) نیز در خصوص شب بیست و سوم ماه رمضان و اعمال این شب می فرماید: هر کس در شب بیست و سوم ماه رمضان، امام حسین (ع) را زیارت کند،  همان شبى که امید است شب قدر باشد و در آن شب، هر کار حکمت آمیزى فیصله مى یابد ـ روح هاى بیست و چهار هزار فرشته و پیامبر با او مصافحه مى کنند، که همگى از خداوند اذن مى گیرند که آن شب، حسین (ع) را زیارت کنند.

درباره اعمال و فضیلت این شب از امام صادق (ع) نیز روایت شده است که خطاب به یکی از یارانش به نام ابوبصیر می فرماید: هر کس دو سوره عنکبوت و روم را در ماه رمضان، در شب بیست و سوم بخواند، به خدا قسم او از اهل بهشت است و هرگز در این سخن استثنا نمى کنم و نمى ترسم که خداوند، در این سوگند گناهى بر من بنویسد.